ความรู้สึกถึงพ่อ

ความรู้สึกถึงพ่อ

         ตั้งแต่ฉันจำความได้  ตอนฉันอยู่ในวัยเด็กฉันจะติดพ่อมากกว่าแม่ พ่อไปไหนฉันจะร้องตามตลอด ทุกเย็นฉันและพ่อจะนั่งรถเล่นจนทำให้ฉันเกิดความสนิทสนมกับพ่อมาก  แต่เมื่อโตขึ้นมา เนื่องด้วยฉันต้องไปเรียนโรงเรียนในตัวเมืองซึ่งทำให้ไม่ค่อยสนิทกับพ่อเหมือนเคยแล้ว ไม่ค่อยได้คุยโทรศัพท์  ไม่ค่อยได้นั่งพูดคุยปรึกษาเหมือนก่อน  นั่นเพราะฉันเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นและเมื่อมีปัญหาอะไรก็เลือกที่จะปรึกษาแม่หรือเพื่อนมากกว่าแทนที่จะเป็นพ่อที่สนิทมาตั้งแต่วันเด็ก    แต่ฉันก็ยังรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วง  ความปรารถนาดี  ความคิดถึงจากพ่อถึงจะมีระยะห่างกันแล้วก็ตาม  

         เมื่อฉันโตขึ้นพ่อก็เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนคือจะคอยถามเรื่องฉันผ่านแม่  มากกว่าที่จะโทรศัพท์มาถามไถ่จากฉัน  พ่อจะเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงความรักเหมือนแต่ก่อน แต่จะคอยเป็นกำลังใจ  คอยห่วงฉันห่างๆจนบางทัฉันแอบรู้สึกน้อยใจคิดว่าพ่อไม่รักฉัน  แต่นั่นมันเป็นความคิดเพียงชั่วขณะ  เพราะพ่อก็ยังทำกับข้าวที่ฉันชอบ  ชอบพาครอบครัวไปเที่ยวในที่ๆลูกๆอยากไป ชอบที่จะให้ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาที่บ้านแล้วร่วมกันทำกิจกรรมกัน  

         ฉันยอมรับว่าฉันเองก็เป็นคนขี้อายไม่กล้าแม้เข้าไปกราบพ่อ  ไม่กล้าบอกรักบอกถึงความรู้สึกเป็นห่วงพ่อเหมือนที่พ่อเองก็ไม่กล้าแสดงกับฉัน  แต่วันนี้ฉันจะขอบอกความรู้สึกทั้งหมดให้พ่อและเป็นตัวแทนลูกๆอีกหลายๆคนที่ไม่กล้าบอกว่า

" ฉันรักพ่อมาก ขอให้คุณพระศรีรัตนตรัยช่วยคุ้มครองพ่อ ขอให้พ่อมีสุขภาพแข็งแรง อายุยืนและอยู่เป็นที่รักของลูกและครอบครัวอย่างนี้ตลอดไป แล้วลูกคนนี้จะทำหน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จอย่างที่พ่อหวังไว้และลูกจะกลับไปดูแลพ่อ "